جمعه ۲۴ مرداد ۹۹
متن را با دقت میخوانم، آنطور نیست که میخواهم! اگر از غلط‌های املایی‌اش چشم بپوشم، باز هم نمیتوانم از قرار گرفتن جملات کسل کننده چشم پوشی کنم. متن تندی مینویسم بر نقدش و مینویسم :«لطفا متن را بازبینی کنید.» درست قبل از فشردن دکمه ارسال، دکمه مکث خودم را میفشارم:«وایسا!!» مگر خودم اوایل نوشته هایم بی‌نقص بوده؟؟ مگر اکنون هم نوشته هایم بی نقص است؟؟ دست نگه میدارم. متن تندم را پاک میکنم و با تعریف از ایده متنی که نوشته سعی میکنم کمکش کنم تا نوشته‌اش را اصلاح کنم. و بعد نفس عمیقی میکشم میگویم :«از کجا معلوم؟؟ شاید از دل این نوشته ها نویسنده خوش ذوقی بیرون بیاید.» :)
+ حالم خوب است، خدا را شکر. پس نوشتن متن «التیام زخم درون» احساس سبکتری داشتم و تصمیم گرفتم او را از اعماق قلبم ببخشم. سخت است کنار آمدن با این احساس رشد کرده که مانند زالو مرا از درون میمکد. مطمئنا از پسش برمی‌آیم، و مصرانه بر آن پا میفشارم :-)
